Charan Kamal Di Chhoo Da Partap

ਬਾਬਾ ਨੰਦ ਸਿੰਘ ਜੀ ਮਹਾਰਾਜ ਨੇ ਇਕ ਵਾਰ ਇਕ ਪਾਵਨ ਸਾਖੀ ਸੁਣਾਈ : ਦਸਮੇਸ਼ ਪਿਤਾ ਸਾਹਿਬ ਸ੍ਰੀ ਗੁਰੂ ਗੋਬਿੰਦ ਸਿੰਘ ਜੀ ਮਹਾਰਾਜ ਦਾ ਦਰਬਾਰ ਸਜਿਆ ਹੋਇਆ ਹੈ । ਕੀਰਤਨ ਦੀ ਚੌਂਕੀ ਭਰੀ ਜਾ ਰਹੀ ਹੈ । ਪਾਵਨ ਸ਼ਬਦ (ਲੇਖੁ ਨ ਮਿਟਈ ਹੇ ਸਖੀ ਜੋ ਲਿਖਿਆ ਕਰਤਾਰਿ) ਦੀ ਇਲਾਹੀ ਧੁਨੀਂ ਵਿੱਚ ਸਾਰੀ ਸੰਗਤ ਆਨੰਦ ਮਾਣ ਰਹੀ ਹੈ । ਕਾਜ਼ੀ ਸਲਾਰਦੀਨ ਗੁਰੂ ਗੋਬਿੰਦ ਸਿੰਘ ਸਾਹਿਬ ਜੀ ਦੇ ਦਰਸ਼ਨਾਂ ਨੂੰ ਆਏ ਤੇ ਸਿੱਖਾਂ ਨੇ ਬੜੇ ਸਤਿਕਾਰ ਨਾਲ ਇਕ ਪਾਸੇ ਬਿਠਾ ਲਿਆ । ਕੀਰਤਨ ਸ਼ਬਦ ਸੁਣਦੇ ਸੁਣਦੇ ਇਕ ਸ਼ੰਕਾਂ ਮਨ ਵਿੱਚ ਉਪਜਿਆ ਕਿ,

ਜੇ ਲੇਖ ਹੀ ਨਹੀਂ ਮਿਟੇਗਾ ਤਾਂ ਗੁਰੂ ਦਰਬਾਰ ਵਿੱਚ ਆਉਣ ਦਾ ਕੀ ਲਾਭ ਹੋਇਆ ।

ਕੀਤਰਨ ਚੌਂਕੀ ਦੇ ਉਪਰੰਤ ਸੱਚੇ ਪਾਤਸ਼ਾਹ ਸ੍ਰੀ ਗੁਰੂ}ਗੋਬਿੰਦ ਸਿੰਘ ਸਾਹਿਬ ਪੁੱਛਦੇ ਹਨ ਕਾਜ਼ੀ ਸਾਹਿਬ ਉਂਗਲੀ ਵਿੱਚ ਕੀ ਪਾਇਆ ਹੋਇਆ ਹੈ, ਗਰੀਬ ਨਿਵਾਜ਼ ਇਹ ਮੋਹਰਛਾਪ ਹੈ । ਜਦੋਂ ਮੈਂ ਕਾਜ਼ੀ ਦੇ ਤੌਰ ਤੇ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਕੋਈ ਫਤਵਾ ਦਿੰਦਾ ਹਾਂ ਤਾਂ ਇਹ ਮੋਹਰ ਲਗਾ ਦਿੰਦਾ ਹਾਂ ।

ਦਸਮੇਸ਼ ਪਿਤਾ ਜੀ ਨੇ ਕਾਜ਼ੀ ਸਲਾਰਦੀਨ ਨੂੰ ਪੁੱਛਿਆ । “ਸੱਚੇ ਪਾਤਸ਼ਾਹ ਇਸ ਮੋਹਰਛਾਪ ਦੇ ਅੱਖਰ ਉਲਟੇ ਹਨ ਪਰ ਜਦੋਂ ਹੀ ਇਹ ਕਾਗਜ਼ ਤੇ ਲੱਗਦੇ ਹਨ ਤਾਂ ਸਿੱਧੇ ਹੋ ਜਾਂਦੇ ਹਨ ।” ਕਾਜ਼ੀ ਸਲਾਰਦੀਨ ਨੇ ਉੱਤਰ ਦਿੱਤਾ।

ਕਾਜ਼ੀ ਸਲਾਰਦੀਨ ਉੱਠ ਕੇ ਗੁਰੂ ਚਰਨਾਂ ਵਿੱਚ ਢਹਿ ਪਿਆ ਅਤੇ ਆਪਣੀ ਭੁੱਲ ਦੀ ਮਾਫ਼ੀ ਮੰਗੀ ।

ਰਿਖੀ ਦੇ ਸਰਾਪ ਨਾਲ ਅਹਿਲਿਆ ਸਿਲਾ ਬਣ ਗਈ ਸੀ । ਭਗਵਾਨ ਰਾਮ ਜੀ ਦੇ ਚਰਨਾਂ ਦੀ ਛੁਹ ਨਾਲ ਉਸ ਦਾ ਕਲਿਆਣ ਹੋਇਆ ਤੇ ਆਕਾਸ਼ਾਂ ਨੂੰ ਉਡ ਗਈ । ਇਹ ਸਤਿਗੁਰੂ ਦੇ ਚਰਨਾਂ ਦੀ ਛੁਹ ਦਾ ਪ੍ਰਤਾਪ ਅਤੇ ਕਮਾਲ ਹੈ ।

ਸਾਧ ਸੰਗਤ ਜੀ ਜਿਹੜਾ ਗੁਰੂ ਚਰਨਾਂ ਤੇ ਢਹਿ ਪਿਆ ਹੈ ਉਹਦਾ ਤਾਂ ਲੇਖਾ ਹੀ ਮੁੱਕ ਗਿਆ । ਉਹ ਤਾਂ ਬਖਸ਼ਿਆ ਹੋਇਆ ਹੈ । ਇਸ ਪਾਵਨ ਛੁਹ ਨਾਲ ਕਿਹੜਾ ਸਰਾਪ ਤੇ ਕਿਹੜਾ ਪਾਪ ਠਹਿਰ ਸਕਦਾ ਹੈ ।